رابطه موسیقی و معماری: بررسی مفهومی

معماری و موسیقی دو عرصه ی هنری هستند که توسط انسان خلق و درک میشوند. موسیقی تراوش احساسات و اندیشه های آدمی و مبین حالات درونی وی می باشد و معماری را میتوان موسیقی جامد نامید؛ زیرا می تواند همان احساسات و اندیشه ها را در کالبدی از مصالح به نمایش گذارد. موسیقی بیشتر در بعد زمان معنادار میشود و معماری در بعد مکان. گرچه مواد و مصالح خام این دو هنر از یکدیگر متفاوتند اما در هر دو از ابزارهای مشابهی استفاده میشود که در موسیقی به صورت شنیداری و درمعماری به صورت دیداری نمود پیدا میکند.

رابطه موسیقی و معماری

همه هنرها به‌طور عرضی با همدیگر ارتباط دارند، چراکه منشا همه آن‌ها تجلی زیبایی است. این زیبایی در معماری و مجسمه سازی به شکل نسبت‌های طول ، عرض و ارتفاع اتفاق می‌افتد. در یک چهره، تناسبات هستند که زیبایی می‌آفرینند. گاهی هم تناسبات رنگ‌ها باعث ایجاد زیبایی می‌شوند که در آنجا هم مجموعه فرکانس‌های نوری، تناسبات دل پذیری را به وجود می‌آورند. در موسیقی هم نسبت‌های صوتی به زیبایی منجر می‌شوند؛ نسبت‌هایی که به تناسب می‌رسند. تناسب گاهی در وجه دیداری است و گاهی در وجه شنیداری. در مورد بویایی و بساوایی هم چیزهایی ذکر می‌شود، بنابراین همه هنرها یک وجه دارند و آن وجهی است که با هندسه دل ما از قبل طراحی شده‌ است.

خط در معماری و موسیقی

خط به مجموعه ای از نقطه ها گویند که حرکت به سوی مقصدی دارند. انواع مختلفی خط برای معماری و موسیقی وجود دارد که در ذیل ذکر می شود:

هر یک از این خطوط احساس خاصی را القاء می کنند. به عنوان مثال خط افقی، احساس آرامش. خط عمودی نظر به سوی بالا. خط مایل، محرک کننده و خط منحنی نرم و مطبوع است. حال همین خطوط در موسیقی نیز احساس یکسان منتقل می کنند، مثلاَ خط افقی (جمله های یک صوتی) احساس آرامش را در شنونده القاء می کند و یا خط عمودی(جمله های آکورد دار) احساس اوج گرفتن را ایجاد می کند.

مقایسه انواع موسیقی با انواع معماری

معماری مردمی، متکی به شیوه های سنتی است؛ مانند موسیقی عامیانه که به یک گستره تعلق دارد و دارای شاخه های گوناگون است.

معماری بومی، که برخاسته از مردم است و در هر ناحیه متکی به سنت ها و آب و هوای آن مرز و بوم یا آن ناحیه است؛ مانند موسیقی محلی معماری مذهبی، بازتاب نیاز دینی مردم است؛ مانند موسیقی های مذهبی معماری یادبودی (مونه منتال) قطع نظر از شکل ظاهری آن، لازم است احساس تعالی و جاودانیت را القا نماید؛ مانند موسیقی کلاسیک

معماری ، موسیقی و ملکوت

معمـاری و موسیـقی، علم و هنـر محسوب می‌شونـد. معماری نسبت میان ظاهر و باطن است که انسان را به «ملکوت» می‌برد. نحوه‌ی آفرینش معماری های قدیمی بر اساس نسبت ها و تخمین ها بوده است و عوالم حقیقی و ملکوتی، موجب پدید آمدن آثار خیره‌کننده‌ای شده که ما امروز از دیدن آنها مبهوت می‌شویم. این نسبت در موسیقی موجب پیدایش هارمونی و ریتم می‌شود. یک معمار، قبل از آفرینش در عالم خیال به سر می‌برد که زمینه‌ای برای اتّصال به عالم بالاست و این مسئله درباره‌ی یک موزیسین هم اتّفاق می‌افتد، امّا این آفرینش منجر به خلق فضاهایی متفاوت در معماری و موسیقی می‌شود.

کپک دیوار چگونه ساختمان شما را نابود می کند؟