معماری دیجیتال و تاثیر آن بر روند طراحی معماری

آخرین به روز رسانی: ۱۴۰۰-۰۹-۰۱

0 خواندن این مطلب 2 دقیقه زمان میبرد

فناوری همیشه یکی از محرک های اصلی در تکامل معماری بوده است. یکی از نویسندگان حوزه معماری، این پدیده را این گونه تشریح می کند: «جدا کردن معماری و فناوری غیرممکن است.» همان طور که انقلاب صنعتی و تولید انبوه به شیوه استاندارد، روش های طراحی را تغییر داد، در معماری نیز گسترش فناوری و ارتباطات باعث تغییر در روش طراحی و ساخت و ساز خواهد شد.

معماری دیجیتال طرح‌ها را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد؛ طرح‌هایی كه اعجاز معماری دیجیتال را نمایانگر است.امروزه با استفاده از معماری دیجیتال به خوبی می‌توان تمام جزئیات یك طرح را پیشاپیش به تصویر كشید. كاری كه در گذشته تقریباً غیرممكن بود.

عصر دیجیتال

عصر دیجیتال تنها در قالب یک سبک یا مجموعه ای از نرم افزار ها مطرح نشده؛ بلکه با گسترش در ابعاد مختلف، تفکر طراحی را نیز دچار تغییرات چشم گیری ساخته است. به بیان دیگر اندیشه ای که سرآغاز روند طراحی است و شالودۀ طرح را شکل می دهد؛ همسو با گسترش روزافزون فناوری های نوین دگرگون شده است.

پلاگین طراحی دیجیتال در تری دی مکس

به کمک نرم افزارهای طراحی و دیجیتال می توانیم معماری را با توجه به شناخت عوامل طبیعی و دید طراحی از حالت سنتی خارج و به حالت صنعتی و دیجیتالی شدن حرکت دهیم. یکی از پلاگین های کاربردی که در نرم افزار سه بعدی تری دی مکس استفاده می‌شود پلاگین پارا تری دی است که یک برنامه بسیار زیبا و جذاب با محیطی مانند گراس هاپر است. این پلاگین توسط یک برنامه نویس ایرانی نوشته شده است.شما به راحتی می توانید با کمی اطلاعات از محیط نرم افزار تری دی مکس و با استفاده از این پلاگین طرح‌های دیجیتال خود را ایجاد نمایید.

مصالح در معماری دیجیتال

با امكانات دیجیتالی به راحتی فرم های جدید از مصالح بیرون می آید و متخصصان با استفاده از الگوریتم، روابط بین مصالح و روش ها را بررسی می کنند.الگو و نمونه مصالح ارائه شده دارای تغییر در عمق سه بعدی ، بافت و طرح می باشد، که ازطریق توزیع پشت سرهم و سریالی،تكرار منطقی فضایی و متراکم شدن از فرم های متعدد در عین حال با مصالح مجزا سازمان دهی شده است.علاوه بر این طراحی دیجیتالی نوین باعث ممكن شدن روش های تولید کارخانه ای برای خلق فرم ها از مصالح بیش از حد تصور ما با ترکیباتی از پیش تعیین شده است.ویژگی مشترک این مصالح غیرهمشكلی و در عین حال پیوستگی و امتدادهای متفاوت در مقاطع و بیان بدون سازماندهی یك هویت قابل شناسایی بزرگ تر است.(کلارویک،1386)